فروشگاه محصولات دانلودی

پروژه تاثیر دو شیوه تمرینی HIIT و MIT بر تغییرات VEGF پلاسمایی زنان غیرفعال

جزئیات و دریافت گزارش فایل

فعالیت‌های ورزشی و بدنی، بخشی از زندگی روزمره مردم را تشکیل می دهد. فعالیت ورزشی به وضوح میزان انرژی مورد استفاده توسط بدن را که در کنترل وزن و از دست دادن چربی بدن مهم است، افزایش می‌دهد. همچنین فعالیت ورزشی دستگاه‌های مختلف بدن از جمله سیستم‌های قلبی ­­عروقی، تنفسی، عصبی­ عضلانی، اسکلتی، عصبی هورمونی، ایمنی و غیره را تحت تأثیر قرارمی دهد. امروزه فعالیت ورزشی، یا فقدان آن، یک عامل خطر مستقل در بیماری‌های قلبی عروقی شناخته شده است. هر چند برآورد دقیق سهم فعالیت‌های ورزشی در بهداشت، تندرستی و کامیابی دشوار است، ولی شواهد نشان می دهد که فعالیت‌های ورزشی و فعالیت‌های بدنی منظم بر طول عمر می افزایند و خطر مرگ و میر ناشی از بیماری‌های قلبی­عروقی را کاهش می دهند.   
افزایش سوخت و ساز عضله هنگام ورزش با افزایش خیلی سریع در برون ده قلبی همراه می باشد. هنگام فعالیت ورزشی شدید، فشار خون متوسط ریوی تنها اندکی افزایش می یابد (تقریبا معادل 10 میلی لیتر جیوه) که به دلیل نزدیکی عروق ریوی به قلب، وجود شبکه مویرگی بسیار گسترده و در نتیجه مقاومت کمتر در برابر جریان خون حتی زمانی که جریان خون زیاد است، قابل درک می باشد. در حالت استراحت، حدود 20 درصد برون ده قلب به عضلات اسکلتی اختصاص دارد، در حالی که در حین  فعالیت عضلانی این مقدار 10 تا 20 برابر افزایش می یابد. از جمله عواملی که اغلب در مورد بهبود ظرفیت ورزشی بر اثر تمرین مطرح می­شود، افزایش در چگالی مویرگی عضلات تمرین کرده است.         
در بدن انسان به دنبال تمرینات ورزشی نیز تغییرات بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی عمده‌ای در جهت بر طرف ساختن شرایط استرسی ناشی از فعالیت ورزشی رخ می دهد که یکی از مهمترین تغییرات در سطح عضله اسکلتی و قلبی افزایش چگالی مویرگی یا آنژیوژنز است. آنژیوژنز به معنی شکل‌گیری مویرگ جدید از مویرگ قبلی است. آنژیوژنز به دو روش جوانه زدن و دو نیمه شدن رگ تکامل یافته صورت می گیرد. جوانه زدن به شاخه دار شدن و بیرون زدگی مویرگ قبلی اشاره دارد، در حالی که دو نیمه شدن رگ تکامل یافته به شکافت مویرگی از داخل (تقسیم طولی مویرگ) و تبدیل یک مویرگ به دو مویرگ اشاره دارد(Salehi, Amjadi et al. 2011). فرآیند آنژیوزنز به تعادل بین فاکتورهای تحریک‌کننده و مهار کننده آنژیوژنز بستگی دارد. فاکتورهای آنژیوژنیکی عمده‌ای شناسایی شده اند که از میان آنها فاکتور رشد آندوتلیال عروقی VEGF)) به عنوان قویترین میتوژن (فعال‌کننده میتوز) مخصوص سلول‌های آندوتلیال شناخته شده است(Ranjbar, Noorshahi et al. 2011). فرآیند آنژیوژنز ناشی از فعالیت ورزشی یکی از سازگاری‌های بسیار مهم در بافت‌های متعدد بدن‌ از جمله عضله اسکلتی،  قلب، مغز، کلیه و غیره محسوب می شود. انواع فعالیت ورزشی از طریق آبشارهای سیگنالی متفاوت از جمله افزایش VEGF باعث توسعه آنژیوژنز می شود.

تمرینات تناوبی شدید به عنوان یک رویکرد موثر در بهبود آمادگی در مدت زمان کوتاه به کار گرفته می شود.تمرینات تناوبی شدید یک رویکرد کارا برای بهبود ظرفیت های سیستم های هوازی و بی هوازی هستند. نشان داده شده است که این تمرین ها سطح آنزیم های اکسایشی و گلیکولیتیک را افزایش می دهد. به علاوه، مشخص شده است فعالیت ورزشی با شدت  متوسط عملکرد سلول اندوتلیالی در بیماران مبتلا به شریان کرونری را بهبود می بخشد. پیشرفت آترواسکلروز با تعدیل سبک زندگی از جمله فعالیت ورزشی منظم و کنترل دیگر عوامل خطر مثل پر فشاری خون، هیپرلیپیدمی، دیابت، سیگار کشیدن و چاقی کاهش می یابد یا حتی معکوس می شود. به علاوه، سازگاری‌های مثبت در فعالیت پلاکت‌ها، انعقاد و فیبرینولیز وابسته به تمرین استقامتی احتمال حادثۀ قلبی حاد در بیماران مبتلا به بیماری آترواسکلروز را کاهش می دهد.

» فهرست مطالب:

• فصل اول: کلیات پژوهش
• فصل دوم: ادبیات پژوهش
• فصل سوم: روش پژوهش
• منابع و مأخذ
• فهرست اشکال